Τρεις αδερφές…

Δράμα του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δ. Τάρλοου με τους Αλ. Αϊδίνη, Ιωάν. Παππά, Λ. Παπαληγούρα, Λ. Μαλκότση κ.α.

Ένα κλασικό αριστούργημα Παγκοσμίου Θεάτρου με μοναδικές ερμηνείες και εμφανή την ελληνικότητα στην προσέγγισή του από τον σκηνοθέτη Δ. Τάρλοου. Μια νεωτερική ανάγνωση Τσέχωφ στο Θέατρο Πορεία.
Εξαιρετικές ερμηνείες με τις Παππά και Αϊδίνη να ξεχωρίζουν. Αγαπημένη μου η Παππά, η οποία όσο πάει και ανεβαίνει υποκριτικά τα τελευταία χρόνια. Η Αϊδίνη ξεχώρισε μέσα από τη Μεγάλη Χίμαιρα και στάθηκε επαρκώς στο ύψος και αυτού του ρόλου. Εξίσου καλοί οι Μαλκότσης και Νταλιάνης. Η ατμόσφαιρα δε θα έλεγα ότι είναι τόσο ρώσικη όσο ελληνική, ειδικά λόγω των ελληνικών τραγουδιών που ντύνουν το έργο.
Τη σκηνογραφία χαρακτήριζε ιδιαίτερη σημειολογία. Ο καναπές στο κέντρο της σκηνής θύμιζε αίθουσα αναμονής, κάτι το οποίο αποτυπώνει την ψυχολογία – διάθεση και των Τριών Αδελφών, καθώς σε όλο το έργο βιώνουμε την αναμονή – λαχτάρα τους να πάνε πίσω στη Μόσχα. Οι πλάκες πεζοδρομίου και διάβαση αναπήρων στη συνέχεια της μοκέτας από το εσωτερικού του σπιτιού δείχνουν το πόσο κοντά είναι ο δρόμος, τον οποίο πρέπει να πάρουν οι Τρείς Αδερφές, προκειμένου να γυρίσουν πίσω.
Η προσέγγιση ήταν περισσότερο ιλαροτραγική παρά κατ εξοχήν δραματική. Κατάφερε ωστόσο να συγκινήσει, ιδίως στο τέλος. Συγχαρητήρια σε όλους συντελεστής και κυρίως στον κ.Τάρλοου, ο οποίος αποδεικνύεται χρόνο με το χρόνο άξιος συνεχιστής του γένους του!

Εξαιρετική παράσταση με πολύ δυνατές ερμηνείες. Με ξένισε η Ελληνική προσέγγιση με τα τραγούδια, δεν με ενόχλησε όμως. Παρόλο που ήταν 3 ώρες παράσταση δεν με κούρασε καθόλου. Εξαιρετική δουλειά από τον σκηνοθέτη, του οποίου είμαι θαυμαστής!
Όσον αφορά στην πλοκή του έργου θέλω να πω ότι βρήκα συγγένεια ανάμεσα στο συγκεκριμένο έργο και στο "Περιμένοντας τον Γκοντό", κάτι σαν... "Στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα... εκεί θα συναντήσουμε επιτέλους τον Γκοντό"...