Παραλλαγές θανάτου…

Δράμα του Γιόν Φόσε με τους Ν. Καραθάνο, Χρ. Λούλη, Γ. Περλέγκα, Μ. Πρωτόπαπα κ.α.

Μια νεαρή κοπέλα αυτοκτονεί και μέσα από το τραγικό αυτό γεγονός αναδύεται ένας ύμνος για τη γέννηση, τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη και τον έρωτα. Οι γονείς της που εμφανέστατα δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός και μέσα από αυτή την άρνηση παλεύουν να εξηγήσουν το λόγο της αυτοκτονίας και να απαντήσουν στο ανεξήγητο. Μέσα από την αναδρομή στη ζωή τους, αναδύεται η σχέση της ζωής με το θάνατο, του έρωτα με τη γέννηση και η αγάπη προβάλλεται ως η βασική προϋπόθεση για γέννηση κάθε είδους ζωής!
Όλο το έργο εκτυλίσσεται πάνω σε ένα τετράγωνο κομμάτι πάγου στη μέση του πουθενά..όπου όλοι προσπαθούν να ισορροπήσουν, άλλοι γλιστρούν με άνεση και άλλοι δυσκολεύονται ακόμα και να σταθούν. Σκηνικό μινιμαλιστικό! Οι λέξεις ελάχιστες, οι φράσεις κοφτές, ακούγονται μόνο ψίθυροι και τα παγοπέδιλα στον πάγο… Κείμενο αρκετά ποιητικό. Έξυπνη η τελευταία σκηνή, όπου η κόρη και ο θάνατος «παίζουν» δρώντας σαν ηθοποιοί κωμωδίας βουβού κινηματογράφου μέσα από μια σεκάνς αργών κινήσεων.
Σε κάποια σημεία το έργο κυλάει αρκετά αργά και ίσως εκεί κουράζει το θεατή, όμως αποπνέει ένα όμορφο συναίσθημα, καθώς θέλει να προβάλλει μια διάθεση συμφιλίωσης της ζωής με το θάνατο, χαρίζοντας στο κοινό νοήματα σημαντικά.

Θα το χαρακτήριζα ιδιόμορφο έργο. Αργό μεν και λίγο κουραστικό όμως βγάζει όμορφα συναισθήματα και συγκίνηση. Μάλλον ποιητικό λοιπόν θα το έλεγα. Σίγουρα όχι εύκολο έργο αλλά αξίζει να το δει κανείς αν ξέρει τι να περιμένει. Δεν με ενθουσίασε αλήθεια είναι αλλά έφυγα με όμορφο συναίσθημα από το θέατρο.
Μου άρεσε πολύ η ιδέα του πατινάζ επί σκηνής.